رنو ۱۷ گوردینی از چراغهای چهارتایی گرد در قسمت جلو بهره میبرد و شیشههای لچکی آن قابلیت حرکت به بالا یا پایین را داشتند. شیشه عقب خودرو نیز با حفاظ آلومینیومی پوشانده شده بود تا خودرو اسپرت جلوه کند.
رنو ۱۷ در ابتدا با دو موتور عرضه شد. پیشرانه نخست ۱۵۶۵ سی سی حجم داشت و از رنو ۱۵ و رنو ۱۶ به این خودرو آمده بود و روی تیپ TS نصب میشد. پیشرانه دوم اندکی قویتر بود، ۱۶۰۵ سی سی حجم داشت و از سیستم تزریق مستقیم سوخت بهره میبرد که قدرت خروجی آن را به ۱۰۸ اسببخار رسانده بود و برای تیپ گوردینی به کار گرفته شد. رنو ۱۷ گوردینی دیفرانسیل عقب بود و هر چهارچرخ آن مجهز به ترمزهای دیسکی بودند. چرخهای جلو خودرو نیز توسط گیربکس ۵ سرعته دستی هدایت میشدند.
رنو ۱۷ گوردینی در نسخه استاندارد با سقف فولادی عرضه میشد اما مدتی بعد مشتریان به نسخه کانورتیبل آن با سقف تاشو دسترسی پیدا کردند. در سال ۱۹۷۶، رنو ۱۷ فیس لیفت شد و چراغهای جلو و جلوپنجره از یکدیگر جدا شدند. همچنین کاپوت فرمی صافتر نسبت به گذشته پیدا کرد. چراغهای عقب نیز به وسیله خط نوری به یکدیگر اتصال یافتند. تولید رنو ۱۷ گوردینی تا سال ۱۹۷۹ ادامه داشت و سپس با رنو فیوگو جایگزین شد.
